Osoba bezdomna to osoba nie zamieszkująca w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i nie zameldowana na pobyt stały w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a także osoba nie zamieszkująca w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania.
W powszechnym odczuciu bezdomność to cecha społeczna, która najczęściej:
- kumuluje się z różnymi rodzajami patologii społecznej indywidualnej (przestępczość, prostytucja, narkomania, alkoholizm, włóczęgostwo, rozpad więzi rodzinnych);
- z konfliktami na tle obyczajowym i odtrąceniem niesamodzielnych członków rodziny (samotne matki, starcy, chorzy na AIDS, porzucone dzieci);
- z zaburzeniami zdrowia psychicznego;
- coraz częściej kojarzona jest także z sytuacją ekonomiczną osób i rodzin;
- dotyczy przede wszystkim środowisk, gdzie niezaradność i bieda są zjawiskiem dziedzicznym.
Rodzaje bezdomności:
- bezdomność jawną - występująca, kiedy mamy do czynienia z sytuacją rzeczywistego braku dachu nad głową.
- bezdomność ukrytą - mająca miejsce wówczas, gdy warunki mieszkaniowe, w jakich żyją konkretne osoby, odbiegają od przyjętych ogólnie norm.
Zmiany w postrzeganiu świata społecznego jakie zachodzą podczas długotrwałej bezdomności:
- Etap I - Załamanie planu życiowego i rozpad rodziny;
- Etap II - Ubóstwo;
- Etap III - Różne wymiary stawania się bezdomnym;
- Etap IV - Przystosowanie do bezdomności;
- Etap V - Bezdomność właściwa (utrwalona);
Różne oblicza bezdomności